του Πολ Λόκχαρτ1
Διαβάστε το 2ο μέρος εδώ: Ο Θρήνος του μαθηματικού (μέρος 2o)
Ας ξεκαθαρίσω τώρα ποια είναι η ένστασή μου. Δεν πρόκειται για τους μαθηματικούς τύπους, ή για την απομνημόνευση δεδομένων που έχουν τη σημασία τους. Αυτά είναι μέσα στο πλαίσιο και έχουν τη θέση τους, όπως το να μαθαίνεις λεξιλόγιο σε βοηθάει να δημιουργήσεις πλουσιότερα, λεπτομερέστερα έργα τέχνης. Αλλά δεν είναι το δεδομένο ότι τα τρίγωνα καταλαμβάνουν το μισό κουτί που έχει σημασία. Αυτό που έχει νόημα είναι η όμορφη ιδέα της γραμμής που χωρίζει το τρίγωνο, και πώς αυτό μπορεί να εμπνεύσει άλλες όμορφες ιδέες, και να ακολουθήσουν δημιουργικές ανακαλύψεις σε άλλα προβλήματα. Κάτι που μια απλή δήλωση του δεδομένου δεν μπορεί να σου δώσει ποτέ.
Continue reading- Ο Πολ Λόκχαρτ άρχισε να ενδιαφέρεται για τα μαθηματικά όταν ήταν 14 χρονών (έξω από τη σχολική αίθουσα όπως επισημαίνει). Εγκατέλειψε το κολέγιο έπειτα από ένα εξάμηνο για να αφοσιωθεί αποκλειστικά στα μαθηματικά. Βασιζόμενος στη δική του έρευνα, έγινε δεκτός στο Κολούμπια, όπου πήρε το διδακτορικό του, και έχει διδάξει σε σημαντικά πανεπιστήμια, όπως το Μπράουν και αυτό της Καλιφόρνιας (Σάντα Κρουζ). Από το 2000 έχει αφοσιωθεί στην “ανατρεπτική” διδασκαλία των σχολικών μαθηματικών στο Σεντ Ανς Σκουλ στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. [↩]