Ένα κείμενο του Γουώλτερ Πέιτερ, δανεισμένο από άρθρο του Κωνσταντίνου Πουλή.
“Είμαστε όλοι condamnés, καθώς λέει Ο Βίκτορ Ουγκό, είμαστε όλοι καταδικασμένοι σε θάνατο, αλλά με μια αόριστη αναστολή. Έχουμε ένα διάλειμμα και ύστερα ο τόπος μας δεν μας γνωρίζει πια. Άλλοι περνούν αυτό το διάλειμμα αδιάφορα, άλλοι με πάθος, οι σοφότεροι τουλάχιστον μεταξύ «των υιών του αιώνος τούτου» με την τέχνη και το τραγούδι. Διότι η μόνη δυνατότητα που έχουμε είναι να διευρύνουμε αυτό το διάλειμμα, να αυξήσουμε όσο περισσότερο γίνεται τους παλμούς του χρόνου που μας έχει δοθεί. Τα μεγάλα πάθη μπορούν να μας δώσουν αυτή την έντονη αίσθηση της ζωής, η έκσταση και οι λύπες του έρωτα, οι ποικίλες μορφές εντατικής δραστηριότητας, αφιλοκερδούς ή μη, που έρχονται αβίαστα σε πολλούς από μας. Βεβαιώσου όμως ότι πρόκειται για πάθος -ότι πράγματι σου αποδίδει τους πλούσιους καρπούς μιας έντονης, πολλαπλής συνειδητότητας. Τη σοφία αυτή την κατέχει το ποιητικό πάθος, η αναζήτηση του κάλλους, η αγάπη για την τέχνη χάριν της τέχνης. Διότι η τέχνη, όταν σε πλησιάζει, το μόνο που σου υπόσχεται είναι να δώσει υψηλή ποιότητα στις φευγαλέες στιγμές σου, και απλώς χάριν αυτών των στιγμών.”
Quote by Walter Pater, found in an article written by Konstantinos Poulis.
“Well! we are all condamnes, as Victor Hugo says: we are all under sentence of death but with a sort of indefinite reprieve: we have an interval, and then our place knows us no more. Some spend this interval in listlessness, some in high passions, the wisest, at least among “the children of this world,” in art and song. For our one chance lies in expanding that interval, in getting as many pulsations as possible into the given time. Great passions may give us this quickened sense of life, ecstasy and sorrow of love, the various forms of enthusiastic activity, disinterested or otherwise, which come naturally to many of us. Only be sure it is passion –that it does yield you this fruit of a quickened, multiplied consciousness. Of this wisdom, the poetic passion, the desire of beauty, the love of art for art’s sake, has most; for art comes to you professing frankly to give nothing but the highest quality to your moments as they pass, and simply for those moments’ sake.”